Οι υποβρύχιες χαριστικές διαδρομές με νόμο

Όταν το 2005, στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο των οπλικών συστημάτων και τον Άκη Τσοχατζόπουλο, έφτασαν οι λογαριασμοί από τις offshore εταιρίες του Άκη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε πει το αμίμητο «δεν είναι λογαριασμοί, είναι αριθμοί τηλεφώνων». Κάπως έτσι έκλεισε τότε η υπόθεση «Άκης». Ξανάνοιξε όταν... δύο δικογραφίες, μία από το Μόναχο που αφορούσε την προμήθεια των υποβρυχίων και μία από τη Μόσχα που αφορούσε τα συστήματα ΤΟR M1, έφτασαν στην Ελλάδα με επιβαρυντικά στοιχεία για τον Άκη και την ομάδα του. Από τη δικογραφία του Μονάχου προέκυπτε πως η γερμανική εταιρία HDW κατάφερε να προμηθεύσει την Ελλάδα με τρία υποβρύχια S 214 και τρία S 209, εφαρμόζοντας ένα εκτεταμένο σχέδιο εξαγοράς πολιτικών προσώπων και κρατικών υπαλλήλων. Η γερμανική εταιρία, η οποία εμφανίζεται να έχει δώσει μίζες στον Τσοχατζόπουλο, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τις τιμές των αντιπάλων κατασκευαστικών εταιριών. Έτσι το σχέδιο που εφαρμόστηκε ήταν να χρησιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι μέσω μιας ομάδας χρηματιζόμενων συνδικαλιστών. Οι συνδικαλιστές αυτοί είχαν αναλάβει να δημιουργήσουν ένα κλίμα ανασφάλειας στους εργαζόμενους των Ναυπηγείων, οι οποίοι κινδύνευαν να χάσουν τις δουλειές τους. Στη συνέχεια η γερμανική εταιρία εμφανίστηκε να ενδιαφέρεται να αγοράσει τα Ναυπηγεία για να σωθούν οι εργαζόμενοι. Ο Τσοχατζόπουλος προέταξε τότε την πρωτοβουλία των Γερμανών ως πολύ σημαντική, γιατί θα εξασφάλιζε θέσεις εργασίας, κι έτσι η κατασκευή των υποβρυχίων δόθηκε στη γερμανική HDW. Το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε τα χρήματα, αλλά δεν παρέλαβε ποτέ υποβρύχια. Αφότου άνοιξε η δικογραφία του Μονάχου για τα υποβρύχια, το ελληνικό ΣΔΟΕ έκανε ελέγχους στα Ναυπηγεία. Διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα από τα αντισταθμιστικά οφέλη δεν είχαν υλοποιηθεί από τους Γερμανούς. Η HDW είχε πλήθος φορολογικών παραβάσεων, εικονικά τιμολόγια, ακόμη και παραστατικά για θαλάσσιες έρευνες στη Βολιβία, όπου όμως δεν υπάρχει θάλασσα. Οι Γερμανοί έπρεπε επίσης να πληρώσουν ρήτρες στην ελληνική πλευρά για τη μη έγκαιρη παράδοση των υποβρυχίων. Οι οφειλές των Γερμανών προς το ελληνικό δημόσιο υπολογίζονται από το ΣΔΟΕ σε 1 δις. Και τότε ανέλαβε υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Βενιζέλος. Αντί να απαιτήσει ρήτρες, παρέλαβε το υποβρύχιο «Παπανικολής», το οποίο είχε προβλήματα πλευστότητας και, παρότι δεν είχαν παραδοθεί άλλα υποβρύχια ενώ προπληρώθηκαν, έδωσε ακόμη 500 εκατομμύρια για την παραγγελία άλλων δύο υποβρυχίων. Η συνέχεια δόθηκε και πάλι με νόμο. Με το επιχείρημα ότι κινδύνευαν οι εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς δουλειά, με τροπολογία σε άσχετο με το θέμα νόμο, τον 3885/2010, «καθάρισε» τα ναυπηγεία και τους Γερμανούς από κάθε υποχρέωση. Με τον νόμο αυτό το ελληνικό δημόσιο παραιτείται από κάθε απαίτηση ρήτρας και δικαιωμάτων που απορρέουν από τις ζημιογόνες συμβάσεις. Η εταιρία αμνηστεύεται φορολογικά και τα Ναυπηγεία δίνονται στον Ισκαντάρ Σάφα. Η Ελλάδα πλήρωσε προκαταβολικά τα υπό κατασκευή υποβρύχια, αλλά οι εργαζόμενοι είναι πάλι στον δρόμο. Η υπόθεση ρύθμισης των χρεών των Γερμανών μοιάζει με την υπόθεση των Πετρελαίων Καβάλας, όπου και πάλι ο Βενιζέλος, πάλι με το επιχείρημα πως μπορεί οι εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς δουλειά, πάλι με νόμο, χάρισε στην καναδική εταιρία που αποχωρούσε από την εξόρυξη του Πρίνου 700 εκατομμύρια δολάρια που έπρεπε να δώσει για αποκατάσταση των εξεδρών άντλησης. Η νέα εταιρία KAVALA OIL που ανέλαβε, άγνωστη έως τότε, προικοδοτήθηκε με 5 εκατομμύρια για να ξεκινήσει νέα άντληση. Τα έξοδα της μελλοντικής αποκατάστασης με νόμο Βενιζέλου θα τα επωμιστεί το ελληνικό κράτος. (HOT DOC 15/11/2012)