Εχθροπάθεια αυτοί, εθνοπάθεια εμείς!

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Mετά την οριστική ήττα του Ναπολέοντα το 1815, στην εξουσία στη Γαλλία επέστρεψαν οι Βουρβώνοι, οι οποίοι προσπάθησαν να κυβερνήσουν όπως πριν το 1789. Λες και δεν είχε συμβεί τίποτε, έγινε μία προσπάθεια επιστροφής στο «παλαιό καθεστώς», μία προσπάθεια καταδικασμένη φυσικά σε αποτυχία.

Γι' αυτούς τους Βουρβώνους ειπώθηκε τότε πώς «ούτε έμαθαν, ούτε κατάλαβαν τίποτα». Την ίδια φράση θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάλλιστα στην εποχή μας για την αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της: την παραδοσιακή, την ανανεωτική και αυτή που μας προέκυψε πρόσφατα, την κυβερνητική. Όλες τους, παρόλες τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην χώρα μας σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δείχνουν να μην μπορούν να

κατανοήσουν και να αντιδράσουν σε ορισμένες από αυτές. Αναφερόμαστε φυσικά στη στάση τους στο μεταναστευτικό, όπου τυφλωμένες από την διεθνιστική ιδεοληψία τους, δεν μπορούν να κατανοήσουν το αυτονόητο: ότι η

κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και η κοινωνία δεν έχει πλέον ανοχές για τους μετανάστες

και τους προστάτες τους. Χρειάστηκαν λοιπόν μερικές παρελάσεις της Χρυσής Αυγής, ορισμένοι σπασμένοι πάγκοι μικροπωλητών και κάποια αμφίβολα περιστατικά «ρατσιστικής » βίας, για να έλθει ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης και να μιλήσει για «αυστηροποίηση» των νόμων και αυξημένες ποινές για εγκλήματα με «ρατσιστικό» χαρακτήρα. Φυσικά, δεν έχουν εξηγήσει ακόμη – και φανταζόμαστε ότι δεν θα μπορέσει να εξηγηθεί ποτέ – ο τρόπος με τον οποίο θα κρίνονται τα κίνητρα κάποιου.

Θα ανακαλύψουν άραγε κάποια μηχανή «ρατσιστικής» αλήθειας, θα εφευρεθεί κάποιος σχετικός ορός ή απλά θα αρκεί μία σχετική μαρτυρία ενός προσώπου με «πατενταρισμένες δημοκρατικές» ευαισθησίες, τύπου Κωνσταντίνου ή Βήχου; Και άραγε τα εγκλήματα αλλοδαπών με θύματα Έλληνες, θα χαρακτηρίζονται ως «ρατσιστικά»; Ή του νομικού τύπου ρατσισμού, μπορούν να είναι φορείς του μόνον Έλληνες; Η αριστερά και μαζί της η αστική δεξιά, από διαφορετικά κίνητρα ορμώμενες, δείχνουν πραγματικά να μην καταλαβαίνουν τίποτα από όλα όσα το μεταναστευτικό έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία. Δεν βλέπουν τον φόβο και την οργή, την τάση εξέγερσης σε αυτό, αλλά αντίθετα κοιτάζουν το δέντρο, χάνοντας το δάσος.

Μένουν σε κάποια «εγκλήματα», σε κάποιες «επιθέσεις», σε ορισμένες εκδηλώσεις οργής ή απλά κοιτούν τα δημοσκοπικά αποτελέσματα. Δεν τους ενδιαφέρουν οι αιτίες της οργής, οι αιτίες των επιθέσεων ή οι αιτίες μιας εκλογικής συμπεριφοράς. Ο καθένας με τις ιδεοληψίες του και τα μικροπολιτικά του συμφέροντα. Όλοι οι παραπάνω, αδυνατούν να καταλάβουν ότι το πρόβλημά τους δεν είναι οι παρελάσεις της Χρυσής Αυγής, που στο κάτω-κάτω κοιτά να κρατήσει και να αυξήσει το εκλογικό της ποσοστό. Το πρόβλημά τους είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επικροτεί αυτές τις παρελάσεις και χαίρεται όταν ακούει για «ρατσιστικές επιθέσεις».

Αυτά όμως είναι τα προβλήματα των κομμάτων, της αριστεράς που θέλει να είναι ενάντια στην κοινωνία στο μεταναστευτικό, της ΝΔ που θέλει να δείξει εντελώς ετεροχρονισμένα αυστηρό πρόσωπο στο ζήτημα αυτό και της Χρυσής Αυγής που θέλει να κεφαλαιοποιήσει πάνω σε αυτό.

Η θέληση της κοινωνίας, είναι να παραμείνει ομοιογενής εθνικά και πολιτισμικά. Με ανθρώπους που θα έχουν κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινά βιώματα, σκέψεις και ρίζες. Ανθρώπους που θα καταλαβαίνονται, θα έχουν τις ίδιες ελπίδες για το μέλλον των παιδιών τους και απλά θα αρέσκονται να λέγονται Έλληνες και όχι κάτι άλλο.

Το πρόβλημα όμως της κοινωνίας είναι άλλο: είναι η αδιαφορία των πάντων να δώσουν ριζική λύση στο μεταναστευτικό. Αντίθετα, βλέπει όλους τους προηγούμενους, να δίνουν ασπιρίνες και πυροτεχνήματα. Το μεταναστευτικό δεν λύνεται ούτε με το αν συλληφθούν 1200 λαθραίοι από τον «Ξένιο Δία», ούτε αν σπάσουν δέκα πάγκοι στην Ραφήνα, ούτε τέλος και αν ανοίξουν πέντε μύτες ή κεφάλια μεταναστών. Το μεταναστευτικό λύνεται με μαζικές και άμεσες απελάσεις, με κλείσιμο των συνόρων, με την καταγγελία των συμβάσεων που μας εμποδίζουν να κάνουμε τα παραπάνω και την κατάργηση κάθε νόμου και διάταξης που δίνει το οποιοδήποτε προνόμιο στους μετανάστες.

Πράγματα απλά στην σύλληψή τους, δύσκολα στην εφαρμογή τους, αλλά απαραίτητα αν θέλουμε να υπάρχει ελληνικό έθνος. Αυτή είναι η εθνοπάθεια των Ελλήνων που θέλουν να την πολεμήσουν με «εχθροπάθεια».