Ή θυσία φέρνει την χαρά

«Στην εποχή μας σπανίζει ή θυσία »

- «Ζαλούρα είναι τα παιδιά», μου είπε μια γυναίκα τα πού τα είχε όλα. Βαριέται νά εχη παιδιά! Όταν μια μάνα σκέφτεται έτσι, είναι ένα άχρηστο πράγμα, γιατί οι μανάδες κανονικά έχουν αγάπη.
Μπορεί μιά κοπέλα, πρίν κάνη οικογένεια, νά την ξυπνά ή μάνα της στις δέκα ή ώρα το πρωί.
Από την στιγμή όμως πού Θά γίνη μάνα καί θά εχη νά ταΐζη το παιδί της, νά το πλένη, νά το καθαρίζη, δεν κοιμάται ούτε τήν νύχτα, γιατί παίρνει μπρος ή μηχανή.
Όταν ο άνθρωπος εχη θυσία, δεν γκρινιάζει, δεν βαριέται· χαίρεται. Όλη ή βάση εκεί είναι, νά ύπάρχη πνεύμα θυσίας. Αυτή ή γυναίκα αν έλεγε «Θεέ μου, πώς νά Σε ευχαριστήσω; Δεν μοϋ έδωσες μόνον παιδιά άλλα καί πολλά αγαθά... Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε καί εγώ έχω τόσα σπίτια, έχω καί άπό τον πατέρα μου περιουσία, ό άνδρας μου παίρνει μεγάλο μισθό, βγάζω καί δυο μισθούς άπό τά ενοίκια, καί δεν ταλαιπωρούμαι!
Πώς νά Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου; Δεν τά άξιζα εγώ αυτά τά πράγματα», άν σκεφτόταν έτσι, θά έφευγε με τήν δοξολογία ή κακομοιριά. Καί μόνο δηλαδή άν ευχαριστούσε τον Θεό μέρα-νύχτα, θά ήταν αρκετό.
- Ή θυσία, Γέροντα, δίνει χαρά.
- Ω, χαρά! Αυτήν τήν χαρά της θυσίας δεν τήν γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι’αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους· βαριούνται πού ζουν. Ή λεβεντιά, ή αυταπάρνηση, είναι ή
κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Άν δεν ύπάρχη αυτή ή δύναμη, ό άνθρωπος είναι βασανισμένος. Παλιά, στά χωριά πήγαιναν τήν νύχτα νά ανοίξουν αθόρυβα κανέναν δρόμο, χωρίς νά τους δη κανείς,