Εορταστικός μονόλογος

Βρέχει μια βροχή ψιλή σαν ψιχαλιστό δάκρυ, τούτη την ώρα.
Θα βραχούν οι σημαίες των μπαλκονιών.
Κοιτάζω από το παράθυρο.
Δεν υπάρχουν σημαίες στα μπαλκόνια.
......Ευτυχώς δεν θα βραχούν οι σημαίες.
28η Οκτωβρίου αύριο-ντρέπομαι....
για όλους και για όλα:
Για τον αρχιεπίσκοπο που δεν μιλάει,
για τον δεσπότη μου που ψάχνει στο Μπόζε την "αλήθεια",
για την ανυπεράσπιστη Ορθοδοξία,
για την πουλημένη πατρίδα,
για την πολιτική εξουσία,
για μένα που δεν φωνάζω πιο δυνατά,
για σένα που δεν ακούς,
για μένα που θα είμαι αριθμός,
για σένα που θα είσαι λογάριθμος,
για τους μοναχικούς ήρωες,
για τη Βαγγελιώ που πεινάει,
για τη σημαία που δεν βρέχεται..........

Θέλω να σε πω "αγάπη μου" για νάχω κάτι ν'αγαπώ αφού ό,τι αγάπησα καταργημένο είναι.
Που λες αγάπη μου, με πνίγει το παράπονο των καταργημένων που το βλέπω να βγαίνει σε τούτη την αλλιώτικη βροχή.
Μια σιγανή, ευγενική θάλεγα, όμως επίμονη βροχή, πιστή αντιγραφή ενός σιγανού εσωτερικού κλάμματος.
Ξέρεις αυτό του ανυπεράσπιστου που σουφρώνει προαναγγελτικά τα χείλη, με την αθωότητα του παιδιού και την αποφασιστικότητα του πονεμένου και μετά ξεσπάει δίχως φωνή αλλά με τον ασυγκράτητο λυγμό της απόλυτης οδύνης.
Ε, αυτό ακριβώς, αν κατάλαβες, βρέχει εξω από το παράθυρό μου.... 
Βρέχει τα δάκρυα του τόπου μας, βρέχει το κλάμμα της πατρίδας, βρέχει τα "όχι" που λιποψυχήσαμε, βρέχει τα αδικεμένα μας....
Αγάπη μου την πατήσαμε!
Αγάπη μου θα μας πατήσουν.
Και πάλι......
Φταίει βέβαια και που δίστασα να σου πω "σ'αγαπώ", να μας βρίσκεται για την δύσκολη ώρα, είναι και που δεν με κοίταξες ποτέ στα μάτια να δεις σημαίες να ανεμίζουν, είναι, επίσης, που στις εσπερινές καμπάνες όλοι έπιναν καφέ σε τραπεζάκια έξω, είναι και που το είχαν πει οι μετεωρολόγοι ότι θα βρέξει και δεν έβγαλαν οι Ελληνες τις σημαίες......
Πάμε για καφέ; Χτύπησαν οι καμπάνες πάλι.
'Η για καφέ θα πάμε ή για αντίσταση.

Διάλεξε!