Μεθοδεύουν τον διαμελισμό της Μάνης!

Σχόλιο attikanea: Κακό της κεφαλής τους, όσοι απεργάζονται τέτοια σενάρια... μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει ΜΑΝΗ!

Τα attikanea, δηλώνουν ετοιμοπόλεμα για μια ακόμη φορά στο πλευρό της ΕΥΝΟΜΙΑΣ.

Πριν από μερικά χρόνια και με αφορμή το σχέδιο συνενώσεων των κοινοτήτων και του σχηματισμού δήμων με την ονομασία «Καποδίστριας» (Ν. 2539/97), άρχισε να διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι «η Βέργα, η Μαντίνεια και άλλες περιοχές της Μάνης αποτελούν ζωτικό χώρο της Καλαμάτας». Ο βασικός εκφραστής αυτής της θεωρίας ήταν ο τότε υφυπουργός Εσωτερικών και τέως δήμαρχος Καλαμάτας, Σταύρος Μπένος. Οι κακές γλώσσες ισχυρίζονται πως η θητεία του κ. Μπένου στην αυλή του πανίσχυρου συγγενή του, από τις κεφαλές της χούντας, Ιωάννη Λαδά, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση κάποιων απόψεών του τις οποίες όμως επένδυσε με αρκετή… δημοκρατικότητα για να μην έρχεται σε σύγκρουση με την κρατούσα κατάσταση της Μεταπολίτευσης. Εξ άλλου την θητεία αυτή έχει δημοσίως εκφράσει και μάλιστα με παράπονο και ο ίδιος ο μακαρίτης Ι. Λαδάς που, ειρήσθω εν παρόδω, πέθανε πάμπτωχος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Επικαιρότητα» της Μεσσηνίας. Τα όσα δήλωσε τότε ο Λαδάς δεν διαψεύσθηκαν ποτέ!

Ως υφυπουργός Εσωτερικών λοιπόν ο κ. Μπένος είχε... στείλει στην Μεσσηνία τον έμπιστό του από την Περιφέρεια Πελοποννήσου Γιάννη Πετρόγιαννη για να διαμορφώσει τα όρια των νέων «Καποδιστριακών» δήμων της Μεσσηνίας. Αυτό που τους απασχόλησε ιδιαίτερα ήταν η αποκοπή της Βέργας (εξαιρετικά ιστορική περιοχή για την Μάνη λόγω της νικηφόρου «Μάχης της Βέργας» κατά του Ιμπραήμ), του Αλμυρού και της Μικράς Μαντίνειας. Όλως συμπτωματικώς οι περιοχές αυτές είναι παραλιακές και έχουν αρκετή τουριστική δραστηριότητα ώστε ευλόγως να χαρακτηρίζονται «φιλέτα».

Η «ζωτικός χώρος»

Στην αντιπαράθεση που υπήρξε τότε με τους Μανιάτες (διαδηλώσεις, ανακοινώσεις στον Τύπο κ.λπ.) ως επιχείρημα, μεταξύ άλλων, διατυπώθηκε η θεωρία του «ζωτικού χώρου» της Καλαμάτας. Μια θεωρία που στο Διεθνές Δίκαιο είναι αντίστοιχος με τον γαλλικό "Espace Vital" και τον γερμανικό "Lebensraum". Μέσω αυτού δηλώνεται μια οικονομική και πολιτική θεωρία που εμφανίσθηκε και έλαβε μεγάλη έκταση κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου στην Γερμανία και απετέλεσε την δογματική βάση του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε εδάφη που είναι αναγκαία σε αυτόν προκειμένου να ικανοποιηθούν δημογραφικές και οι εξ αυτών παραγόμενες οικονομικές ανάγκες του. Οι δημογραφικοί αυτοί λόγοι θεμελιώνονται επί της έννοιας πάντοτε του φυσικού δικαιώματος ενός λαού να μη στερείται του αναγκαίου γι αυτόν εδαφικού χώρου, άνευ της ικανοποίησης του οποίου εγκυμονείται ο κίνδυνος να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες του υπερπληθυσμού. Από οικονομικής πλευράς η επιζητούμενη επέκταση αυτή δικαιολογείται από την ιδέα του να επιτευχθεί τουλάχιστον αυτάρκεια ως προς τα κυριότερα οικονομικά αγαθά και τις πρώτες ύλες.

Κάτω ακριβώς από τις προϋποθέσεις της θεωρίας αυτής οφείλονταν και οι βλέψεις της Γερμανίας προς τις πεδιάδες της Πολωνίας και της Ρωσίας που παρείχαν (κατά την θεωρία) αμφότερες πλεονεκτήματα του επιδιωκόμενου Ζωτικού Χώρου και που απετέλεσε στη συνέχεια την αφορμή της έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σήμερα ο όρος αυτός είναι σε ευρύτατη χρήση ιδιαίτερα σε μεθοριακές περιοχές όταν μάλιστα υφίστανται εκεί μεγάλα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου, όπως για παράδειγμα μεταξύ Ιράκ και Κουβέιτ (η εισβολή του Σαντάμ στο Ιράκ), με μεταξύ Ιράκ και Ιράν όπου επίσης υπήρξε πόλεμος.
Για την Ελλάδα, χώρα με πολλά νησιά, τα χωρικά της ύδατα (ιδίως στο Αιγαίο) αναγνωρίζονται ασφαλέστατα σαν "Ζωτικός Χώρος" αυτής.

Η αρχή έγινε με τον «Καποδίστρια»

Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν άλλες περιπτώσεις, πλην Καλαμάτας, που να εκφράζεται η θεωρία του «Ζωτικού Χώρου» εις βάρος κάποιας άλλης περιοχής όπως η Μάνη, έστω κι αν τυπικά πρόκειται για εσωτερική – διοικητική υπόθεση.

Ωστόσο, η περίπτωση αυτή έχει στο βάθος της αναπτυξιακή ουσία και πολιτικά παιχνίδια παραγόντων και παραγοντίσκων. Στην πρώτη φάση της, με το σχέδιο «Καποδίστριας» έληξε νικηφόρα για την Καλαμάτα που κατάφερε και απέσπασε σημαντικό κομμάτι από την λεγόμενη «Μεσσηνιακή Μάνη» (Βέργα, Αλμυρό, Μ. Μαντίνεια). Βεβαίως οι Μανιάτες ποτέ δεν αποδέχθηκαν αυτήν την περικοπή και εξακολουθούν να εργάζονται για την συνένωση όλων των εδαφών της Μάνης σε μια διοικητική οντότητα σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά όρια που εξακολουθούν να κρατούν την Μάνη ενωμένη.

Υπενθυμίζουμε ότι ο διαχωρισμός της Μάνης σε "Μεσσηνιακή" και "Λακωνική" έγινε παραμονές Χριστουγέννων του 1939 από τον Ιωάννη Μεταξά ο οποίος φαίνεται πως φοβόταν την αταξινόμητη αυτή περιοχή της Ελλάδας ενωμένη.

Πρόσφατα και με την διαφαινόμενη νέα συνένωση δήμων μέσω του προγράμματος «Καλλικράτης» και πάλι η Καλαμάτα άρχισε να καλοβλέπει ένα μεγαλύτερο μέρος της Μάνης προς όφελός της. Άρχισαν λοιπόν τα όργανα από κάποιους ανθυπο-παραγοντίσκους. Προπαγάνδα με λαϊκισμούς ήταν η αιχμή του δόρατος της προσπάθειάς τους. Ένα από τα «επιχειρήματα» ήταν η εξυπηρέτηση των δημοτών από «τον μεγάλο δήμο Καλαμάτας που τα έχει όλα». Λες και δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά ώστε να γίνει η Ελλάδα απολύτως εξυπηρετική σε κάθε γωνιά της…

Η προσπάθεια αυτή απέτυχε οικτρά μετά από την σθεναρή αντίσταση των Μανιατών και κυρίως του Συλλόγου όλης της Μάνης «Ευνομία». Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Ι. Ραγκούσης κατάλαβε πως κανείς δεν μπορεί να αποκόπτει ελαφρά τη καρδία μια ιστορική περιοχή και μάλιστα σε μια εποχή που αυτή, η Μάνη διαθέτει ένα σοβαρό brad name σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό μάλιστα να το δούμε και από οικονομικής απόψεως μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να προσδώσει σοβαρά οφέλη στην εθνική οικονομία. Έτσι, με τον «Καλλικράτη» αποφασίσθηκε η συνένωση των δύο δήμων της «Μεσσηνιακής Μάνης», του Αβίας και Λεύκτρου σε έναν υπό την ονομασία «Δήμος Δυτικής Μάνης».

«Τούρκικη πολιτική»

Ωστόσο, τα παιχνίδια των τοπικών ανθυπαραγόντων δεν σταμάτησαν. Εξακολουθούσαν να δρουν υπογείως μέσω προπαγάνδας. Κατάφερα και μάζεψαν κάποιες υπογραφές και τις υπέβαλαν μέσω αιτήματος συνένωσης (!!!) στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας!!! Λες και εξαρτάται από αυτό η συνένωση ή όχι! Πονηροί γραφειοκράτες, ακολουθούν την ίδια πολιτική με αυτήν της γείτονος Τουρκίας: προσπαθούν να δημιουργήσουν τετελεσμένα!

Όλως συμπωματικώς ο νυν δήμαρχος Καλαμάτας, Παναγιώτης Νίκας, έχει καταγωγή από την Οροβά του Κάμπου Αβίας Δυτικής Μάνης. Ωστόσο τα συμφέροντά του βρίσκονται στην Καλαμάτα. Οι θέσεις του επάνω σε ζωτικά μανιάτικα ζητήματα είναι αρκετά θολές. Για παράδειγμα, όταν πριν από χρόνια διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Γυναικών Μάνης ημερίδα στον Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας για τις μανιάτικες περιουσίες τις οποίες άρπαζε (μέχρι την τροποποίηση του άρθρου 62 του Ν.998/79) το Δασαρχείο με την ανιστόρητη και ανήθικη αιτιολογία ότι «ήταν πρώην οθωμανικές ιδιοκτησίες» (!!!), όταν κλήθηκε να μιλήσει δεν υποστήριξε τις μανιάτικες θέσεις!

Στην περίπτωση της προσάρτησης των μανιάτικων εδαφών από την Καλαμάτα, ακολουθεί θετική στάση. Μάλιστα πολλοί πιστεύουν ότι «τα έχει βρει» με τον (συντοπίτη του) πρώην δήμαρχο Αβίας, Παναγιώτη Μπασιάκο – βασικό υποκινητή της υπόθεσης- επιθυμώντας αμφότεροι την επέκταση της Καλαμάτας προς την Μάνη! Προφανώς ο κ. Νίκας είναι λάτρης της θεωρίας του «ζωτικού χώρου». Άλλωστε, μερικοί αντίπαλοί του θέλοντας να τον μειώσουν δεν χάνουν ευκαιρία σε ιδιωτικές συζητήσεις να τον αποκαλούν υποτιμητικώς «χίτλερ»! Ουκ ολίγες φορές μάλιστα η αντιπολίτευση έχει στηλιτεύσει δημοσίως τον τρόπο με τον οποίον διοικεί τον δήμο χαρακτηρίζοντάς τον "απολυταρχικό".

Απόψε συνέρχεται το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας, στο οποίο είχαν τον θράσος να καλέσουν και τον δήμαρχο Δυτικής Μάνης, Δημήτρη Γιαννημάρα, ο οποίος (σωστά) αρνήθηκε να παραστεί. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η στάση που θα κρατήσουν στο εν λόγω συμβούλιο αρκετά μέλη του ιδιαίτερα οι έχοντες μανιάτικη καταγωγή, όπως ο πρόεδρός του Ανδρέας Γουρδέας και πολύ περισσότερο ο δήμαρχος Π. Νίκας.

Η «Ευνομία» προειδοποιεί

Στον σημερινό Τύπο της Μεσσηνίας δημοσιεύθηκε η ακόλουθη επιστολή του Συλλόγου «Ευνομία», η οποία δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε αυτούς που εργάζονται για τον νέο διαμελισμό της Μάνης:

«Η Ευνομία για την περίπτωση της Αβίας

Όταν πάλεψε ο Ηρακλής με τον μυθικό γίγαντα Ανταίο, αντιλαμβανόμενος ότι έπαιρνε δύναμη από την μητέρα του Γη όποτε ακουμπούσε επάνω της, προκειμένου να τον καταβάλει τον σήκωσε ψηλά στον αέρα και εκεί τον τελείωσε.

Η ελληνική μυθολογία δεν είναι ένα παραμυθάκι περιπετειών για ανάγνωση στα παιδιά αλλά διαθέτει μηνύματα που μπορούν να μας κάνουν σοφότερους. Για παράδειγμα αν οι άνθρωποι δεν είχαμε αστικοποιηθεί στον μέγιστο βαθμό αποκόπτοντας τις ρίζες με τη μάνα – Γη, δηλαδή ξεπουλώντας και το πατρικό και το μικρό χωραφάκι στο χωριό, δεν θα πεινούσαν σήμερα στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα…

Μόνο η μάνα, όποια και να είναι αυτή, μπορεί να βοηθήσει στις δύσκολες καταστάσεις τους ανθρώπους.

Τελευταία διαβάζουμε στον Τύπο την προσπάθεια «κατοίκων της Αβίας» με μπροστάρη το Τοπικό Συμβούλιο Αβίας (για να έχει και μια απόχρωση «αυτοδιάθεσης» η ιστορία) να αποκοπούν από τη μάνα – Μάνη και να προσχωρήσουν στην Καλαμάτα.

Παλιά ιστορία που υποκινείται από ομάδα πολιτικών προσώπων που όμως δεν έχει το θάρρος (ή αν θέλετε θράσος) να βγει μπροστά και να πει ξεκάθαρα ότι η ίδια, για δικούς της πολιτικούς λόγους (εξασφάλιση καρέκλας στην αγοραία γλώσσα) επιθυμεί διακαώς «να τελειώσει τη δουλειά» πριν από τις επικείμενες δημοτικές εκλογές.

Η “Ευνομία” το διαπίστωσε αυτό όταν συμμετείχε σε ένα δημοτικό συμβούλιο του τέως Δήμου Αβίας που συζητούσε τότε ακριβώς αυτό: αν δηλαδή η Αβία θα προσχωρήσει στην Καλαμάτα ή αν θα συνενωθεί με την υπόλοιπη Μάνη.

Ακούστηκαν τότε απίθανα πράγματα όπως "μα η Καλαμάτα διαθέτει Νοσοκομείο, Αστυνομία κ.λπ. ενώ η Μάνη τίποτα" (!), για να αναγκαστούμε να απαντήσουμε πως δεν αλλάζουμε χώρα αλλά δήμο!

Το παλιό όνειρο κάποιων ανθρώπων της Καλαμάτας που εξέφραζαν την αντιγραφή του μοντέλου της Αθήνας, δηλαδή αυτό του γιγαντισμού της πρωτεύουσας του νομού δεν καρποφόρησε επί «Καποδίστρια» διότι τότε υπήρξαν μανιάτικες αντιδράσεις, ανάμεσά τους και πολλών κατοίκων της Αβίας.

Τι συνέβη λοιπόν και άλλαξαν μυαλά; Μα είναι πολύ απλό: πέντε – δέκα άνθρωποι γυρίζουν στα χωριά και κάνουν πλύση εγκεφάλου στους κατοίκους πως αν συνενωθούν με την Καλαμάτα θα τρώνε με… χρυσά κουτάλια. Σε αυτό βεβαίως ευθύνεται και η μη ολοκλήρωση του προγράμματος «Καλλικράτης» καθώς και η δραματική περικοπή των πόρων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δεν θέλουμε να εισέλθουμε στη συζήτηση του τύπου «τι θα μπορούσε να έχει γίνει στην παραλιακή Αβία αν είχε ενταχθεί στην Καλαμάτα» (διότι αυτό το φιλέτο ενδιαφέρει ΚΑΙ την Καλαμάτα) παραπέμποντας απλώς στο γεγονός ότι η μεσσηνιακή πρωτεύουσα, παρά τον πακτωλό χρημάτων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και άλλα προγράμματα που λαμβάνει εδώ και πολλές δεκαετίες (και εις βάρος της Μάνης), δεν έχει καταφέρει να διευθετήσει ικανοποιητικώς την δική της παραλιακή ζώνη… Αρκεί οι επαγγελματίες της Αβίας να ρωτήσουν συναδέλφους τους στην παραλιακή ζώνη πόσα πληρώνουν τον χρόνο για να καταλάβουν…

Αλήθεια, οι εν λόγω πολιτικάντηδες θα ζητήσουν και εκκλησιαστική απόσχιση;

Άλλο όμως είναι το θέμα. Επειδή πιθανόν κάποιοι σήμερα να εξυπηρετούνται καλύτερα από ένα αστικό κέντρο δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει στο διηνεκές και άρα θα πρέπει να αλλάξουν δήμο. Με την ίδια λογική οι κάτοικοι νησιών του Αιγαίου που εξυπηρετούν καλύτερα κάποιες ανάγκες τους στα παράλια της Μικράς Ασίας θα πρέπει να προσχωρήσουν στην… Τουρκία; Ή επειδή οι κάτοικοι χωριών της Μακεδονίας και της Θράκης ψωνίζουν φθηνότερα ή φτιάχνουν τα δόντια τους με λίγα χρήματα στα Σκόπια ή στην Βουλγαρία θα πρέπει να προσχωρήσουν σε αυτά τα κράτη;

Αντίθετα, πιστεύουμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε όλοι προκειμένου ο Δήμος Δυτικής Μάνης να γίνει καλύτερος. Να απαιτήσουμε όλα αυτά που η Πολιτεία οφείλει επί πολλές δεκαετίες στην Μάνη, να επιλέξουμε τους ικανότερους (και όχι συγγενείς εξ αίματος ή εκ κόμματος) ανθρώπους που μπορούν να οδηγήσουν τον Δήμο στις επόμενες δεκαετίες.

Η Μάνη δεν είναι απλώς μια γεωγραφική ενότητα. Είναι κάτι βαθύτερο. Αυτοί που το ξεχνούν παρασυρόμενοι από τις πολιτικές σειρήνες θα πρέπει να θυμούνται ότι στα δύσκολα ο μεγάλος θέλει να αρμέξει τον μικρό για να ικανοποιήσει τις αυξημένες ανάγκες του. Και στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί η Μάνη να είναι μεγάλη σε ιστορία και παραδόσεις, αυτή τη στιγμή δεν είναι μεγάλη οικονομικά. Προσφέροντας ένα φιλέτο της γίνεται φτωχότερη.

Μόνο ο αγώνας για την καλυτέρευση των συνθηκών εξυπηρέτησης μπορεί να προσφέρει αλλαγή στις σημερινές συνθήκες. Αγώνας με ανθρώπους που δεν θέλουν να βολέψουν την ασήμαντη πολιτική τους οντότητα αλλά με αυτούς που πιστεύουν ότι η Μάνη αξίζει καλύτερης τύχης. Αυτή όμως δεν θα προσφερθεί απλόχερα από κανέναν. Πρέπει να κατακτηθεί νικώντας πρώτα από όλα τον λαϊκισμό των αυτόκλητων σωτήρων!

ΥΓ.

1. Θεωρούμε ότι η στάση του δημάρχου Δυτικής Μάνης, Δημήτρη Γιαννημάρα να μην παραστεί στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας ήταν απόλυτα σωστή. Όπως απαράδεκτη, ανεπίτρεπτη και αντιδεοντολογική ήταν η συμπεριφορά αυτών που τον κάλεσαν. Πρέπει να ξέρουν πως οι Μανιάτες δεν καλούνται στην Καλαμάτα. Έρχονται μόνοι τους όποτε αυτή είναι σκλαβωμένη. Για να την λευτερώσουν! 

 

2. Η ηρεμία μας δεν σημαίνει και αδυναμία. Θα πρέπει να θυμούνται καλά αυτοί που προσπαθούν να υλοποιήσουν σκοτεινά σενάρια: Κάτω τα βρώμικα χέρια τους από τη Μάνη που όχι μόνο δεν πρέπει να συρρικνωθεί αλλά, αντίθετα οφείλει να συνενωθεί σε ΜΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ για να έχει μέλλον! Γι’ αυτό εργάζεται η Ευνομία συνεργαζόμενη με φορείς της Μάνης (Μεσσηνιακής και Λακωνικής) και ιδιαίτερα με την Εκκλησία. 

 

3. Τον νικηφόρο Αγώνα της Ευνομίας για τις Μανιάτικες περιουσίες (και της Αβίας πλην των περιοχών που απαράδεκτα ενέταξε ο κ. Μπένος στην Καλαμάτα) που, «εξυπηρετικές υπηρεσίες» με έδρα την Καλαμάτα μας λέγανε ότι «κληρονομήσαμε από τους Τούρκους», δεν είδαμε να τον υποστηρίζει η Καλαμάτα και οι παράγοντές της. Αντίθετα!

 

 

Για την Ευνομία

 

Νίκος Μαντάγαρης,

Χρίστος Κοτσωνής,

Γιώργος Δημακόγιαννης».