Ας πάμε χωρίς πρόλογο κατευθείαν στο θέμα.
Λοιπόν ο δυσκολότερος δρόμος του ανθρώπου είναι ο δρόμος προς τα σωθικά του, ο δρόμος που είναι μοναδικός για τον καθένα, ο δρόμος που τελικά λίγοι τολμούν να πάρουν.
Το δύσκολο σ΄αυτόν τον δρόμο δεν είναι ότι ζεις την κόλαση ή ότι θα νιώσεις τόσο πόνο που δεν μπορείς να τον αντέξεις αλλά έχει στην βάση του την αλήθεια, την ειλικρίνεια με τον εαυτό σου και εκεί δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν πλην του ιδίου σου του εαυτού.
Το συνηθισμένο για έναν άνθρωπο όταν δεν νιώθει καλά είναι να προσπαθήσει να αλλάξει το συναίσθημα με κάτι έξω από αυτόν, π.χ. με ποτό, με σεξ, με αλλαγή τοποθεσίας, με γλυκά και γενικώς οτιδήποτε χρειαστεί εκτός από το να το βιώσει και να το αποδεχτεί.
Α να μην ξεχάσω και τα ψώνια με πιστωτική κάνουν εξαιρετική δουλειά, δεν νιώθεις το συναίσθημα αλλά χάνεις την εθνική σου κυριαρχία!!!!
Έτσι και τώρα σχεδόν όλοι λένε μα με ποιόν αρχηγό θα αλλάξουμε την κατάσταση;
Ποιος αρχηγός θα μας οδηγήσει στην ελευθερία από τα μνημόνια και τους προδότες;
Εδώ είναι η διαφορά με τους ανθρώπους που παίρνουν τον δρόμο προς την ψυχή τους, με αυτούς που περιμένουν τον αρχηγό.
Αυτός που είναι κοντά στην ψυχή του ξέρει πως η ελευθερία του είναι αποκλειστικά προσωπικό του προνόμιο, είναι το χρέος του προς την ύπαρξή του, είναι το μεγαλύτερο ιδανικό που του δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεται, να αγαπάει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου