Απίστευτο: Μια φωτογραφία, χιλιάδες λέξεις...

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΕΥΟΥΝ...

Το Ενετικό Κάστρο του Ηρακλείου το ξέρετε ίσως όλοι.

Πολλοί άνθρωποι πάνε εκεί για τρέξιμο, περπάτημα, ανάμεσά τους κι εγώ. Για να πω την αλήθεια δεν νομίζω να υπάρχει ομορφότερο μέρος στο Ηράκλειο. Το μαγικό λοιπόν είναι ή καλύτερα ένα απ' τα μαγικά είναι ότι αν και πηγαίνω χρόνια εκεί πάντα θα βρω κάτι καινούργιο.

Την φωτογραφική μηχανή δεν την κρατάω πάντα, εκείνη την ημέρα όμως την κρατούσα, όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά γιατί είχα καιρό να φωτογραφίσω, να ακούσω το "κλικ"!

Στη βάση του κάστρου έχει μικρές ρηχές εσοχές. Περνώντας σχετικά γρήγορα με το ποδήλατο τους είδα. Το κουτάβι ήταν στην αγκαλιά του. Σταμάτησα αμέσως. Δεν μ' αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους έτσι, συνήθως δεν το κάνω και αν το κάνω θα ζητήσω άδεια πρώτα.

Ναι, αλλά αυτή τη φορά σκασίλα μου.

Κοιμόντουσαν και οι δύο, πάνω σε μια κούτα στην άκρη, με πρόσωπο τον δρόμο.
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω από απόσταση και μην μπορώντας να αντισταθώ, πλησίασα.
Καμία κίνηση, το κουτάβι ευτυχισμένο στην αγκαλιά του. Πλησίασα κι άλλο.
Άνοιξε το ένα του μάτι κάποια στιγμή, τον κοίταξα και τον ρώτησα αν μπορώ, έγνεψε "ναι" αδιάφορα και ξανά έκλεισε τα μάτια του. Το κουτάβι δεν κινήθηκε καθόλου.

Δεν τους είδα την επόμενη μέρα, ούτε την μεθεπόμενη.
Δεν ξέρω ποιος ήταν, δεν ξέρω πως έλεγαν τον σκύλο του.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν η κούτα στην οποία κοιμόταν ήταν άνετη, ιδέα δεν έχω, δεν ξέρω.
Ήταν ζεστά(;) και πάλι δεν ξέρω, πιθανότατα ναι, τέτοια εποχή είναι ακόμα ζεστά στην Κρήτη.

Θα τους ξαναδώ; Πού να ξέρω;
Που πήγαν(;) και αυτό πάλι που να το ξέρω.

Όταν αγαπάς κάποιον όμως τον κρατάς έτσι στην αγκαλιά σου και αυτός χουχουλιάζει εκεί μέσα, το απολαμβάνει και δεν κουνεί.
Δεν κουνεί καθόλου. Αυτό το ξέρω.

Αυτό μόνο ξέρω....