Ή παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό

«Ή παλληκαριά δέν έχει βαρβαρότητα»

Τα ανδραγαθήματα τα κάνουν αυτοί πού έχουν παλληκαριά, μεγάλη καρδιά - όχι μεγάλο μπόι και είναι αποφασισμένοι νά θυσιασθουν. Και στον πόλεμο, όσοι έχουν παλληκαριά, επειδή έχουν καλωσύνη, δέν σκοτώνουν, γιατί ή παλληκαριά δεν έχει βαρβαρότητα.
Ρίχνουν γύρω-γύρω άπό τόν εχθρό και τόν αναγκάζουν νά παραδοθη. Ό καλός προτιμάει νά σκοτωθή εκείνος παρά νά σκοτώση. Και όταν κανείς έχη τέτοια διάθεση, δέχεται θεϊκές δυνάμεις.
Οι κακοί είναι φοβητσιάρηδες, άνανδροι, θρασύδειλοι· φοβούνται και τόν εαυτό τους και τους άλλους, γι' αυτό ρίχνουν συνέχεια άπό φόβο.
Τότε μέ τόν ανταρτοπόλεμο, όταν υπηρετούσα στον στρατό, είχαμε πάει μιά φορά σέ ένα χωριό. «Δέν είναι εδώ κανείς άπό τους συμμορίτες, μας είπαν έχουν φύγει όλοι. Μόνο μιά τρελλή γυναίκα έμεινε». Ένας λοιπόν τήν είδε άπό μακριά και έρριξε μιά-δυό ριπές μέ το οπλοπολυβόλο!
Ή καημένη φώναξε «τί σας έκανα;», και ύστερα έπεσε κάτω.
- Από τόν φόβο του το έκανε;
- Ναί, άπό τόν φόβο του. Ένας τέτοιος άνθρωπος θέλει τήν εύκολη λύση γιά τόν εαυτό του. Γιά νά εΐναι σίγουρος, λέει: «Καλύτερα να τον ξεκάνω τον εχθρό». Ό λιγώτερο φοβητσιάρης είναι και λιγώτερο κακός. Θα κοιτάξη να τον άχρηστέψη τον εχθρό, να τού σπάση λ.χ. το πόδι, το χέρι· δεν θα τον ξεκάνη.
Άλλο ανδρισμός, λεβεντιά, και άλλο κακότητα, εγκληματικότητα.