Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Παράδεισος. Ὅποιος ζεῖ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ζεῖ στόν ἐπι γῆς Παράδεισο, ὁ ὁποῖος «εἶναι ὁμοιότατος μέ τόν ἐν οὐρανοῖς»[1]. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ Παράδεισος, εἶναι ἡ ζωή μέσα στό φῶς καί στήν ἀγαλλίαση[2]. Στήν Ἐκκλησία «ζοῦμε τόν Χριστό»[3].
Ζοῦμε τήν Μία Ἀλήθεια, πού δέν εἶναι μία θεωρητική πρόταση-ἀξίωμα, ἀλλά εἶναι τό Ἕνα καί μοναδικό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι καί ἡ βίωση τοῦ Παραδείσου, ἀφοῦ «ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισος»[4]. Γι’ αὐτό ὁ Παράδεισος εἶναι ὁ ἴδιος, ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, και στόν οὐρανό καί στή γῆ[5].
«Ἡ ἐνεργός μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή Θεία Χάρη κατά τήν παροῦσα ζωή», σημειώνει ὁ καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, «ἀποτελεῖ πρόγευση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τό ἄκτιστο φῶς τῆς Θείας Χάρης καί μέ τήν ἀΐδια Θεία ζωή»[6].
Προϋπόθεση γιά νά ζήσουμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό εἶναι νά τήν ζήσουμε (νά τήν προγευθοῦμε), ἔστω κατ’ ἐλάχιστον, ἐδῶ στήν γῆ. «Ἄν δέν φθάσει κανείς τουλάχιστον σέ κατάσταση μερικοῦ φωτισμοῦ, σ’ αὐτήν τήν ζωή», διδάσκει ὁ καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, «δέν μπορεῖ νά δεῖ τόν Θεόν ὡς Φῶς, οὔτε σ’ αὐτήν τήν ζωή, ἀλλά οὔτε καί στήν ἄλλη ζωή»[7]. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου