Μετά την οικονομική και κοινωνική διάλυση τι;

 Δεν θα ακουστεί ξανά το γέλιο ή το κλάμα του επτάχρονου κοριτσιού στη συνοικία των Ρόμα στο Μενίδι γιατί το χτύπησε και το παρέσυρε μοτοσικλετιστής της επικίνδυνης ομάδας ΔΙΑΣ.

Στην Κερατέα συνεχίζονται οι συγκρούσεις των κατοίκων με τα ΜΑΤ κάθε μέρα για την αποτροπή κατασκευής των ΧΥΤΑ.

Η κυβέρνηση συνεχίζει τον καταιγισμό μέτρων και φόρων, που κάνει αδύνατο το βίο εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας, προκειμένου να μαζέψει τις δόσεις των διεθνών και εγχώριων τοκογλύφων.
Ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στας Ευρώπας σιγοντάροντας τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού νομισματικού ταμείου, που ίσως εκδώσει ένα ευρωομόλογο, από το οποίο θα δανείζονται οι χώρες με διαφορετικά κριτήρια η καθεμία και υποθηκεύοντας την οικονομία (αφού οι ευρωπαϊκές Αρχές θα έχουν λόγο και απόφαση πάνω στη φορολογία κάθε δανειζόμενης χώρας).

Μετά «πετάγεται» στο Ερζερούμ της Τουρκίας, στη σύναξη της διπλωματικής ελίτ της γείτονας χώρας, για να συζητήσει περί της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, των πετρελαίων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Άλλωστε, σε όλους και σε όλα εκφράζει πολιτική «ανοικτών θυρών», εφαρμόζοντας όσα τον συμβουλεύουν διάφορα επιτελεία και ιδρύματα τύπου Τζορτζ Σόρος.

Η οικονομική και κοινωνική διάλυση συνεπάγεται και μια εθνική διάλυση. Ο λαϊκός παράγοντας, όπως και όταν εκδηλώνεται, δείχνει να αρχίζει να συνειδητοποιεί ορισμένα πράγματα της νέας καθεστωτικής φάσης.
Η γενική απεργία της 15ης Δεκέμβρη και οι κινητοποιήσεις για τα διόδια, τα εισιτήρια, τις αυξήσεις των τιμών και των φόρων, ενάντια στην καταστολή, δείχνουν ότι το καζάνι όχι μόνο βράζει, αλλά και υπάρχουν διαθέσεις και δυνάμεις που δεν μπορούν να μην εκδηλωθούν και να μην εκφραστούν με αγωνιστικό και εκρηκτικό τρόπο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που θα έχουμε μια φοβερή επανέκδοση της «τρομοκρατίας» των ΜΜΕ γύρω από τις προϋποθέσεις να πάρουμε την 4η δόση από το μηχανισμό στήριξης. Με την ιδεολογική-οικονομική τρομοκρατία και τις ορδές ένστολων και παραλλαγμένων ασφαλιτών και ματατζήδων, με εισαγωγές δολοφονικών χημικών από το «δημοκρατικό» Ισραήλ, θα επιχειρηθεί να επιβληθεί η τάξη πάνω στην κοινωνία.

Στα στοιχεία της νέας συνείδησης, που με αντιφατικό τρόπο κυοφορείται μέσα στο λαό, υπάρχουν τα στοιχεία του αντιπλουτοκρατικού, του αντιπολιτικού, του αντιξενοκρατικού. Αυτά θα μπορούσαν, με κατάλληλη παρέμβαση, να δώσουν μεγάλα κινήματα ενός νέου ριζοσπαστισμού, που θα είχε αντιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, που θα έθεταν το ζήτημα μιας δημοκρατίας των από τα κάτω, μιας δημοκρατίας του λαού, μιας τελείως άλλης δηλαδή πολιτικής.
Είναι ζήτημα αν η Αριστερά έχει συναισθανθεί το πρόβλημα, τις ευθύνες, τους κινδύνους.